Anegdoty o malarzach XXVIII

Wybory przecież wygraliśmy.
Nastała chwila kłopotliwej ciszy. Pierwszy przerwał ją minister Lucjan Motyka, który nie wytrzymał i parsknął śmiechem. Potem ryknęli wszyscy.
A Lipiński, udając zgorszonego, patrzył na zebranych z dezaprobatą.

***

Na przedstawieniu kabaretu „Wagabunda”, który występował akurat w Krakowie, w pierwszym rzędzie siedział Eryk Lipiński. Lidia Wysocka witająca zebranych gości skłoniła się w jego kierunku mówiąc:
- Witam też serdecznie pana premiera...
- Publiczność licznie zgromadzona wychylała się ze wszystkich stron, aby ujrzeć charakterystyczną postać ówczesnego premiera Józefa Cyrankiewicza, a widząc Lipińskiego byli zdumieni, że nie wiedzieli nic o zmianie rządu. Lipiński jednak robił dobrą minę.

***

Pewnego razu aktorka teatru żydowskiego w Warszawie, na jedno z przedstawień zaprosiła Lipińskiego. Aktorzy mówili w języku jidysz, nie było jeszcze słuchawek z tłumaczeniem tekstu, toteż Lipiński nic nie rozumiał i przyglądał się tylko grze aktorów.
Przed nim siedział jakiś pan i przez cały czas półgłosem tłumaczył swej sąsiadce, co mówią na scenie, przy czym pochylała się do niej zasłaniając widok na scenę.
W końcu zirytowało to Lipińskiego i nadając swoim słowom odpowiedni akcent powiedział:
- Jak sze nie rozumie, to sze nie przychodzi...
Tłumacz uspokoił się, a w czasie przerwy przyglądał się Lipińskiemu podejrzliwie, jak że jego wygląd nie potwierdzał, iż mógł znać jidysz i że mogło mu cokolwiek przeszkadzać w słuchaniu tekstu.

***

Pewnego razu na Lotnisku Okęcie kilku panów przywitało się serdecznie z Erykiem Lipińskim, który ani rusz nie mógł sobie przypomnieć skąd ich zna.
Po wylądowaniu samolotu w Stambule i po odprawie celnej i paszportowej owi panowie żegnając się z Lipińskim pogrozili mu palcem mówiąc:
- Oj panie Lipiński, ale nas pan oszukał. My przecież wcale pana nie znamy. Tylko pana twarz jest nam znana z telewizji...

***

W domu Lipińskiego nazywana pana, który przychodził strzyc pieska, „pan Pieskostrzyżewski”, gdyż prawdziwego nazwiska, które było zapisane w notesie, nikt nie pamiętał.
Pewnego razu żona wychodząc z domu powiedziała Lipińskiemu, że kiedy zadzwoni pan Pieskostrzyżewski, ma się umówić z nim na strzyżenie.
- Pmiętaj, on nazywa się Gajewski – dodała.
Po godzinie Lipiński odebrał telefon.
- Tu mówi Gawroński...- uslyszał, więc zadowolony zawołał:
- Ach, to świetnie, że pan dzwoni. Czy może pan przyjść w środę i ostrzyc pieska?
W słuchawce zapadła głucha cisza, a po chwili pełen godności głos odpowiedział z lodowatą uprzejmością:
- Ja piesków nie strzygę, proszę pana, ja jestem dyrektorem departamentu ministerstwa...
Przerażony Lipiński położył słuchawkę i pomyślał, że jego podanie leżące w ministerstwie na pewno teraz zostanie załatwione odmownie.

***

Kiedy Lipiński zamierzał kupić telewizor, zapytano go w sklepie, jaki model mu odpowiada.
- Taki, w którym nie ma Kobylińskiego...
Była to aluzja do bardzo częstych wystąpień Kobylińskiego w rozmaitych programach telewizyjnych.


W poprzednich odcinkach...